Παρασκευή 25 Σεπτεμβρίου 2009

ΓΟΝΟΙ, ΓΟΝΙΔΙΑ, ΓΟΝΕΙΣ

Μικρή συμβολή στο διάλογο περί …κληρονομικότητας στην πολιτική

Με την εξαγγελία των πρώτων ψηφοδελτίων των κομμάτων άναψαν οι συζητήσεις για τα ονόματα εκείνων των υποψηφίων που έχουν συγγένεια με απερχόμενα πολιτικά πρόσωπα. Και επειδή δεν έχω μάθει να κρύβομαι πίσω από το δάχτυλό μου, πολλά λέγονται για όλους εμάς που είμαστε τώρα υποψήφιοι και που έτυχε στην οικογένειά μας να έχει πολιτευτεί κάποιος άλλος πριν από μας. Και είθισται η πολιτική μας… κληρονομιά να προβάλεται ως το μόνο (σαφώς αμφισβητούμενο) κριτήριο για να πεισθεί ο ψηφοφόρος να μας τιμήσει με την ψήφο του.
«Γόνοι πολιτικών τζακιών»… Κάπως έτσι μας χαρακτήρισε πρόσφατα κάποιος δημοσιογράφος και φαντάζομαι πολλοί συμφωνούν μαζί του. Και χαίρομαι πολύ που έχω την ευκαιρία να διαλεχθώ με απόψεις σαν την παραπάνω. Γιατί η συζήτηση με αφορά άμεσα: Πατέρας μου είναι ο επί σειρά ετών βουλευτής του ΠΑΣΟΚ στη Μεσσηνία, Θανάσης Φιλιππόπουλος και νονός μου ο αείμνηστος Ανδρέας Παπανδρέου.
Θα ήταν τουλάχιστον υποκριτικό να προσπαθώ να αποσείσω από το βιογραφικό μου το γεγονός ότι είμαι βιολογικός και πνευματικός γόνος πολιτικής οικογένειας. Αυτό όμως από μόνο του δε λέει τίποτα. Γιατί «πολιτικό γονίδιο» - νομίζω πως οι σχετικοί επιστήμονες μπορούν να το βεβαιώσουν – δεν υπάρχει. Θέλω να πω, δεν μου κληροδοτήθηκε κάποιο ιδιαίτερο χάρισμα.
Παραπέμπω τους ενδιαφερόμενους στον «Πρωταγόρα» του Πλάτωνα, εκεί που ο Σωκράτης επιμένει πως η πολιτική αρετή δεν είναι διδακτή. Γιατί αν ήταν κληρονομική ή μπορούσε να διδαχθεί, τότε οι γιοι του μεγάλου Περικλή θα ήταν εξίσου σπουδαίοι πολιτικοί και όχι τυχοδιώκτες και μέθυσοι, όπως ήταν. Εξάλλου στην πολιτική δεν υπάρχουν «ειδή- μονες», όπως στις άλλες τέχνες. Καθένας που φέρει την ιδιότητα του πολίτη οφείλει να ασχοληθεί με την πολιτική. (Αναρωτιέμαι: Γιατί στην περίπτωση που ο γιος του γιατρού γίνεται γιατρός, ή του δικηγόρου που γίνεται δικηγόρος όλοι μιλούν για επιτυχία, ακόμα και όταν το παιδί εκβιάστηκε να παραλάβει το γραφείο του μπαμπά;).
Ας μη γελιόμαστε: είναι ψευδαίσθηση η πολιτική… κληρονομιά. Κανείς δεν παίρνει ελέω Θεού βουλευτικούς θώκους και αξιώματα. Ακόμα και οι πιο ισχυροί… γόνοι τίθενται στην κρίση του πολίτη. Η ψήφος – ας μην υποτιμάμε τη νοημοσύνη των πολιτών – δεν κληροδοτείται. Και άντε να κληροδοτηθεί σε μια εκλογική αναμέτρηση για λόγους συναισθηματικούς ή δεν ξέρω για ποιους άλλους λόγους. Αν ο ψηφισθείς δεν τιμήσει με το ήθος και το έργο του την προτίμηση των συμπολιτών του η κληρονομιά γίνεται κατάρα. Ο κόσμος έχει ξυπνήσει από την εποχή που φασκέλωνε το Μαυρογιαλούρο σε κείνη τη θρυλική ταινία.
Ζω με τους συμπολίτες μου μια ζοφερή πραγματικότητα που καθημερινά γίνεται όλο και πιο δυσβάσταχτη. Και δεν ξέρω τι θα ήταν προτιμότερο: να βολευτώ σε όσα κληρονόμησα ή να ταχθώ στην υπηρεσία του τόπου μου ως ενεργός πολίτης; Για μένα δίλημμα δεν υπήρξε. Οταν άκουσα το Γιώργο Παπανδρέου να λέει «ή αλλάζουμε ή βουλιάζουμε» ένιωσα την ανάγκη να ανταποκριθώ στο κάλεσμα και να παλέψω μέσα από μια θέση υπεύθυνη για τον τόπο μου, που αν και εύφορος, με δυνατό ανθρώπινο δυναμικό έχει καταδικαστεί στην ανέχεια.
Δεν επέλεξα πότε και από ποιους να γεννηθώ, όπως εξάλλου κανένας άνθρωπος δεν το επιλέγει. Γι’ αυτό και θεωρώ και ανόητο και ανήθικο το να απολογούμαι για τους γεννήτορές μου. Μεγάλωσα σε ελληνική οικογένεια και έμαθα να σέβομαι τους γονείς μου. Ομως ενστερνίζομαι χωρίς δεύτερη σκέψη αυτό που είπε ο μεγάλος Κανάρης: «Το σόι μου αρχίζει από μένα». Και εγώ θα κριθώ για το βίο και την πολιτεία μου, για το έργο και το ήθος μου.
Αρνούμαι να υποκύψω σε συναισθηματικούς εκβιασμούς που με αγνοούν ως ιδιαίτερη προσωπικότητα και παρακάμπτουν τη δυνατότητα να προσφέρω στην ανάκαμψη του τόπου μου, έχοντας ως εφόδιο τις σπουδές μου στις Διεθνείς Οικονομικές Σχέσεις και τη Διεθνή Συνεργασία (εντελώς δική μου επιλογή, ο πατέρας μου ήταν γιατρός), επειδή μου αναγνωρίζουν ως μόνο προσόν τη βουλευτική σταδιοδρομία του πατέρα μου (κάτι που εγώ δεν επέλεξα). Οφείλω να διεκδικήσω ως νέος άνθρωπος το δικαίωμα να ζήσω ως ελεύθερος πολίτης μιας χώρας που το Σύνταγμά της μου αναγνωρίζει το δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι. Ακόμα κι αν κάποιοι βολεύονται να με βλέπουν απλώς ως το γιο του πατέρα μου…

πηγη: Ελευθερία 25/9/2009