Ο ΚΑΦΕΣ ΤΗΣ ΔΕΚΑΕΤΙΑΣ

…και οι άλλοι 139 που έφεραν το νέο κραχ!

Δεν είναι και λίγοι οι ξένοι (φίλοι και μη) που μέμφονται μετά βδελυγμίας τη χώρα μας πως μεσούσης της οικονομικής κρίσης είμαστε αραγμένοι στις απανταχού καφετέριες και πίνουμε το καφεδάκι μας αδιαφορώντας για τις επιπτώσεις της άθλιας οικονομικής μας κατάστασης. Οι πιο ευαίσθητοι θίγονται, οι πιο αραχτοί λένε απλά «ενοχλούμε κανέναν;». Άραγε μπορεί να ενοχλήσει ένας καφές;

Δεν ξέρω αν μπορεί να ενοχλήσει ένας καφές, πάντως ο «καφές εργασίας» που ήπιε ο Μπιλ Κλίντον το Μάιο του 1996 μαζί με τους τραπεζίτες κατάφερε, όπως έδειξε η ιστορία, να επιφέρει παγκόσμια οικονομική τρικυμία με τα γνωστά της αποτελέσματα… Αυτά τα συγκλονιστικά αποκαλύπτει ο αρθρογράφος της Le Monde Diplomatique Serge Halimi σε αναδημοσίευση που έγινε σε φύλλο πρόσφατης κυριακάτικης εφημερίδας.

Για την οικονομία της συζήτησης να αναφέρω πως αναζητώντας χρηματοδότες για την προεκλογική του καμπάνια ο Κλίντον το 1996 παρέθεσε έναν «καφέ εργασίας» σε ορισμένους από τους πιο διακεκριμένους τραπεζίτες για ενενήντα λεπτά στο Λευκό Οίκο, παρουσία τόσο του Υπουργού Οικονομικών όσο και του υπευθύνου για τα οικονομικά του Δημοκρατικού Κόμματος. Το «πρόσχημα» ήταν να συζητηθούν με τους τραπεζίτες «ιδέες για να γκρεμιστεί το φράγμα που χωρίζει τις τράπεζες από τους άλλους χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς».

Τι συνέβη όμως στην πραγματικότητα; Ο καφές εκείνος και οι άλλοι 139 που χρειάστηκαν για να συζητηθούν… οι ιδέες, πίνονταν τελικά εις μνήμην της παγκόσμιας οικονομικής ισορροπίας. Το γιατί είναι προφανές: Μέχρι το Μάιο του 1996 εξακολουθούσε να ισχύει ο νόμος Glass – Steagall του Ρούσβελτ (ως νόμος του Νιου Ντηλ του 1933) που απαγόρευε στις αποταμιευτικές τράπεζες να ρισκάρουν απερίσκεπτα τα λεφτά των πελατών τους και υποχρέωνε το κράτος να διασώζει τις τράπεζες και μαζί τις καταθέσεις των πολιτών. Ο νόμος αυτός ήταν ιδιαίτερα δυσάρεστος στους τραπεζίτες, οι οποίοι εξαγοράζοντας την αγωνία του Κλίντον να βρει προεκλογικό χρηματοδότη, κατάφεραν να καταργηθεί ο νόμος Glass – Steagall με τη ρομαντική πρόφαση ότι έτσι θα δοθεί στις τράπεζες η ευκαιρία να ανοιχτούν στον τομέα της ασφάλισης, στο χρηματιστήριο και τις επενδύσεις. Το τι επακολούθησε το ζούμε… Και μπορούμε ενδεχομένως πιο εύκολα πλέον να κατανοήσουμε γιατί εξεμάνησαν οι πολίτες με την όπου γης στήριξη των τραπεζών το Σεπτέμβρη του 2008 (ας θυμηθούμε τα 29 δις που έδωσε η κυβέρνηση Καραμανλή στις ελληνικές τράπεζες).

Το ανησυχητικό όμως είναι κάτι άλλο, πιο βαθύ και πιο καταστροφικό για την πολιτική ζωή των χωρών: είναι η αραχνώδης εξάπλωση των ολίγων ισχυρών που γνωρίζουν μόνο τη γλώσσα του χρήματος, οι οποίοι ακριβώς με τον τρόπο που ο Γάλλος δημοσιογράφος ανέλυσε, παρεισφρέουν στην πολιτική ζωή των χωρών και άλλοτε υποκινώντας και χρηματοδοτώντας, άλλοτε αναλαμβάνοντας οι ίδιοι εξουσία (ο γείτονας Σίλβιο είναι κλασικό πλέον παράδειγμα) καταφέρνουν να διαμορφώσουν την πολιτική, έτσι που να ευνοούνται μόνο τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα (τα οποία συνήθως δεν έχουν πατρίδα) και να αφήνουν για το λαό τη λιτότητα (επικαλούμενοι τη σωτηρία της… πατρίδας και κατ’ επέκτασην της δικής τους παρτίδας).

«Πιο αξιόπιστους ηγέτες και πολιτικούς αναζητούν οι Γερμανοί ψηφοφόροι, που νιώθουν μεγάλη καχυποψία για τα σημερινά πρόσωπα του πολιτικού στίβου», μεταδίδει σήμερα το Reuters και παραθέτει δημοσκοπήσεις που θέλουν τη Γερμανίδα καγκελάριο να βλέπει τη δημοτικότητά της να κατακρημνίζεται. Σίγουρα έπαιξε κάποιο ρόλο το γεγονός της διαπλοκής της Μέρκελ με βιομηχανικούς κολοσσούς που έφεραν πολύ πριν την οικονομική κρίση αντεργατικά μέτρα και κατάλυση κάθε κράτους – πρόνοιας στη Γερμανία. Και φαίνεται πως δεν πείθει και πως σύντομα θα οδηγηθεί στην κάλπη όσο κι αν θέλησε να υποδείξει ως υπεύθυνους για τις περικοπές των γερμανών μισθωτών τους «αραχτούς» Έλληνες που απολαμβάνουν το καφεδάκι τους κουβεντιάζοντας «ήσυχα κι απλά»…

ΘΑΡΡΟΣ Τρίτη 22/6/2010

Costa Navarino

Costa Navarino
10o Πανελλήνιο Συνέδριο Ακτινοθεραπευτικής Ογκολογίας

Κυρίες και Κύριοι Σύνεδροι,

Ένα επιστημονικό συνέδριο είναι πάντοτε ένα εξαιρετικό γεγονός. Όλοι μας, ανεξάρτητα από την επιστημονική κατάρτιση που έχει ο καθένας μας (εσείς ως γιατροί, εγώ ως οικονομολόγος, ο καθένας στην επιστήμη του εν τέλει), γνωρίζουμε πως τέτοιες συναντήσεις αποτελούν την πεμπτουσία της επιστήμης. Το γιατί είναι προφανές: Αν η επιστήμη δεν ανατροφοδοτηθεί παύει να είναι επιστήμη και γίνεται δόγμα. Εξάλλου η επιστήμη μέσα στους αιώνες προχώρησε διαλεκτικά, έτσι όπως το περιέγραψε ο Ένγκελς στο περίφημο σχήμα του διαλεκτικού υλισμού: Από μια Θέση Α και μια Αντί – θέση Β γεννιέται μια Συν – θέση Γ που με τη σειρά της θα προκαλέσει μια Αντί – θέση Δ κ.ο.κ.

Οι παραπάνω σκέψεις μου γεννήθηκαν καθώς ξεφυλλίζοντας το πρόγραμμα του συνεδρίου σας είδα ότι αρκετές συνεδρίες του χαρακτηρίζονται με τη λέξη «Αντιπαράθεση». Δυστυχώς, δεν διαθέτω την σχετική επιστημονική κατάρτιση να κατανοήσω το περιεχόμενό τους, εμπιστεύομαι όμως πάντοτε ό, τι γεννιέται από την αντιπαράθεση, από το διάλογο! Και ως πολίτης εμπιστεύομαι πολύ περισσότερο τους επιστήμονες που ο διάλογος, η συζήτηση των ευρημάτων τους, είναι στάση ζωής.

Θα ήθελα, λοιπόν, να εκφράσω τη χαρά που νιώθω να βρίσκομαι ανάμεσα σε τόσους λαμπρούς επιστήμονες. Χαίρομαι όμως διπλά, γιατί ο τόπος που επιλέξατε για τη διεξαγωγή του συνεδρίου σας είναι η Μεσσηνία και ακόμα περισσότερο, γιατί βρισκόμαστε στην ιδιαίτερη πατρίδα μου, την Πύλο, ονομαστή τόσο στην αρχαιότητα μέσα από την ομηρική ποίηση, όσο και στη νεότερη ιστορία με τη ναυμαχία του Ναυαρίνου.

Η Πύλος υπήρξε λίκνο του πολιτισμού κατά την αρχαιότητα. Ο θρυλικός της βασιλιάς, ο Νέστορας έγινε συνώνυμο της σοφίας, της αξίας του πνεύματος που κυριαρχεί στο ενστικτώδες σώμα. Και στις μέρες μας έδωσε το όνομά του στο παγκοσμίου φήμης διεθνές πείραμα για τα νετρίνα που διεξάγεται στην πόλη μας, όπως σίγουρα γνωρίζετε.

Ελπίζω και σήμερα εδώ στο ακροθαλάσσι του Νηλέα, στον υπέροχο χώρο του Ξενοδοχείου Κόστα Μάρε, η Πύλος του σοφού Νέστορα να δώσει μέσα από το συνέδριό σας καινούρια βέλη στη φαρέτρα σας για την ανακούφιση του ανθρώπινου πόνου.

Όλοι ξέρουμε πως η Ιατρική παγκοσμίως έχει κάνει τα τελευταία χρόνια τεράστια άλματα. Νόσοι, οι οποίες θεωρούνταν κάποτε ανίατες σήμερα βελτιώνονται ή και καθίστανται ιάσιμες. Δυστυχώς στην Ελλάδα είμαστε ακόμα πίσω στα θέματα της υγείας. Είμαστε πίσω στην έρευνα παρόλη την πληθώρα των λαμπρών μας επιστημόνων και ακόμα χειρότερα είμαστε πίσω στην παροχή υπηρεσιών υγείας, οι οποίες στηρίζονται πραγματικά στον ηρωισμό των γιατρών που σε πολλές περιπτώσεις εργάζονται απλήρωτοι.

Η ειδικότητά σας, η οποία είναι ραγδαίως εξελισσόμενη και συμβάλλει εκτός των άλλων στην αντιμετώπιση της επάρατου νόσου, είτε δίνοντας λύσεις ίασης, είτε βελτιώνοντας την ποιότητα ζωής των ασθενών σας συχνά ασκείται σε ελλιπέστατα εξοπλισμένα ιατρεία, με κακοσυντηρημένα ή και ανύπαρκτα μηχανήματα.

Πρόσφατα έπεσε στα χέρια μου ένα αφιέρωμα στον πατέρα της Ιατρικής τον Ιπποκράτη. Ο Ιπποκράτης βοήθησε πολύ τους Αργείους και τους Αθηναίους, λαμβάνοντας προληπτικά μέτρα για την εξάπλωση λοιμωδών νοσημάτων. Με έκπληξη διάβασα ότι οι τελευταίοι, ως ένδειξη ευγνωμοσύνης τον μύησαν στα ελευσίνια μυστήρια και τον ανακήρυξαν πολίτη των Αθηνών. Επίσης, παραχώρησαν δωρεάν σίτιση στο Πρυτανείο για αυτόν και τους απογόνους του!

Για τις υπηρεσίες που προσφέρετε, γνωρίζω ότι δεν υπάρχει επαρκής υλική ανταμοιβή, γιατί το λειτούργημά σας ούτε πληρώνεται, ούτε ξεπληρώνεται. Γι αυτό και είναι συγκινητικός ο ζήλος που επιδεικνύετε αντλώντας δύναμη από την ηθική ικανοποίηση που λαμβάνετε από τους ασθενείς και τους οικείους τους. Εξάλλου, αυτό μαρτυρεί η παρουσία και συμμετοχή σας σε αυτό το συνέδριο!

Σας καλωσορίζω, λοιπόν, στην πόλη μας και χαιρετίζω και εγώ με τη σειρά μου την έναρξη του συνεδρίου σας. Εύχομαι κάθε επιτυχία στις εργασίες του.


Σας ευχαριστώ!

28/5/2010

MADE IN GERMANY…

Μια ματιά στον Τύπο της Κυριακής που μας πέρασε ήταν αρκετή για να καταλάβει κάποιος το μέγεθος των κερδοσκοπικών παιχνιδιών που εδώ και χρόνια, όπως φαίνεται, εξυφαίνονταν εις βάρος όχι μόνο της ελληνικής, αλλά και της ευρωπαϊκής οικονομίας οδηγώντας στα γνωστά αποτελέσματα της βαθιάς κρίσης που όλοι βιώνουμε. Μόνο που οι παίχτες δεν είναι πια τα απρόσωπα «golden boys» πολυεθνικών οικονομικών κολοσσών που λυμαίνονται τις ευρωπαϊκές οικονομίες. Είναι υπαρκτά πολιτικά πρόσωπα της ευρωπαϊκής σκηνής: Αναφέρομαι στην «φιλέλληνα» κυρία Μέρκελ που εξαπολύει καθημερινά μύδρους εναντίον της ελληνικής οικονομίας και ύβρεις κατά της χώρας μας ζητώντας μας «νησιά» για να σωπάσει…

Παραλίγο νας μας πείσει πως δικαίως εξίσταται και διαρρηγνύει τα ιμάτιά της για την κατάντια της ελληνικής οικονομίας που βάζει σε κίνδυνο την οικονομία της τόσο «εργατικής» και «νοικοκυρεμένης» Γερμανίας. Μόνο που ήρθαν στο φως οι «βρώμικες» δουλειές της γερμανικής πολιτικής. Και έτσι η υστερία της κυρίας Μέρκελ αποδεικνύεται πως δεν είναι τίποτε άλλο από την πασίγνωστη στρατηγική: «η επίθεση είναι η καλύτερη άμυνα».

Γιατί αμύνεται η κυρία Μέρκελ; Εύλογο το ερώτημα. Και παρασύρει και την απορία: Τι λόγους έχει να αμύνεται η καγκελάριος της οικονομικά «κραταιάς» εν μέσω οικονομικής κρίσης Γερμανίας; Αν κάποιος παρακολουθήσει προσεκτικά την κυρία Μέρκελ, όταν «μας μαλώνει», μιλώντας για το τρέχον ελληνικό ζήτημα θα παρατηρήσει το εξής: ο τόνος της σκληραίνει όταν απευθύνεται στους συμπολίτες της και υποκριτικά συναινεί, όταν συνομιλεί με τους Ευρωπαίους ομολόγους της. Είναι άραγε τυχαίο;

Καθόλου τυχαίο! Γιατί όσο εργατικοί και υπάκουοι κι αν είναι οι Γερμανοί πολίτες θέλουν μια πολύ πειστική εξήγηση για το λόγο που ήδη από την εποχή του Σρέντερ ζούσαν σε κλίμα σφιχτής οικονομικής πολιτικής, με αντεργατικά μέτρα που κατάργησαν κατακτημένα δικαιώματα χρόνων και αποδυνάμωσαν τα εργατικά τους συνδικάτα. Και έτσι η Ελλάδα έγινε ξαφνικά ο αποδιοπομπαίος τράγος της θατσερικής πολιτικής της Γερμανίας.

Η Γερμανία ήδη από την εποχή του Σρέντερ θέλοντας να ενισχύσει την ανταγωνιστικότητα των εξαγωγών πάγωσε τους μισθούς και άρχισε να τροφοδοτεί μαζί με άλλες χώρες του Βορρά με οικονομικά πακέτα τις «ασθενέστερες» οικονομικά ευρωπαϊκές χώρες – μεταξύ των οποίων και την Ελλάδα. Ο στόχος ήταν οι υπό ανάπτυξη ευρωπαϊκές χώρες να έχουν τα κονδύλια να καταναλώσουν ό,τι εξήγαγε η Γερμανία εκείνη την εποχή, από όπλα μέχρι αυτοκίνητα και πολυεθνικά σούπερ – μάρκετ. Με άλλα λόγια, αν η Γερμανία επιβίωσε πολύ νωρίτερα της κρίσης, αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι οι χώρες τις οποίες κατηγορεί τώρα η Μέρκελ ως κινδύνους για την ευρωπαϊκή σταθερότητα, κατανάλωσαν τα προϊόντα της βιομηχανίας της και ξεπλήρωσαν το «χρέος» των οικονομικών πακέτων με το παραπάνω.

Αλλά πώς να πουν στο Γερμανό πολίτη ότι τα κέρδη τα καρπώθηκαν και πάλι οι μεγάλοι γερμανικοί οικονομικοί κολοσσοί; Πώς να τολμήσουν να παραδεχθούν ότι επικεφαλής της ομάδας που σχεδίασε αυτή την εμπνευσμένη οικονομική πολιτική είχε τεθεί ο πρόεδρος της Φολκσβάγκεν; Πάντα οι Μεγάλες δυνάμεις κρατούν έναν καλά κρυμμένο άσσο για τη στιγμή που είναι να απολογηθούν στο λαό τους. Την περίοδο της Ελληνικής Επανάστασης η Αγγλία του Κάνιγκ για να αποφύγει τις εσωτερικές αναταραχές υιοθέτησε το δόγμα του διαμελισμού της τότε οθωμανικής αυτοκρατορίας. Και τώρα η Γερμανία της Μέρκελ ολοκληρώνοντας την προηγούμενη πολιτική του Σρέντερ αναθεματίζει την Ελλάδα, για να αποφύγει τις δικές της κοινωνικές αναταραχές (η Γερμανία έχει λεφτά, δεν είμαστε σίγουροι αν και οι Γερμανοί έχουν).

Κανείς δεν αντιλέγει πως η οικονομική πολιτική της Νέας Δημοκρατίας υπήρξε καταστροφική για τη χώρα. Αλλά είναι να απορεί κανείς πώς η τόσο προσεκτική στις κινήσεις της Γερμανία επέτρεψε στην Ελλάδα να φτάσει σε τέτοιο χάλι, ώστε να απειλείται η ευρωπαϊκή οικονομική σταθερότητα. Ή μήπως «κόρακας κοράκου μάτι δε βγάζει» και έτσι η σκληρή νεοδεξιά πολιτική της Μέρκελ παρείχε σιωπηλή στήριξη στην ομοϊδεάτισσα κυβέρνηση του κ. Καραμανλή;