Στην πολιτική ανεμοζάλη της αποστασίας, μια ομάδα νέων πολιτικών συσπειρώθηκε γύρω από τον Ανδρέα Παπανδρέου και μοιράστηκαν μαζί του το όραμα για μια καλύτερη, ανεξάρτητη και πιο δημοκρατική Ελλάδα. Η ομάδα αυτή διευρύνθηκε και ατσαλώθηκε ακόμα περισσότερο στα μαύρα χρόνια της επτάχρονης στρατιωτικής δικτατορίας. Με την μεταπολίτευση, το Πατριωτικό Αντιδικτατορικό Κίνημα (ΠΑΚ) μετασχηματίστηκε σε πολιτικό κίνημα, το ΠΑΣΟΚ με την διακήρυξη της 3ης Σεπτεμβρίου 1974. Η επιλογή της ημερομηνίας δεν ήταν τυχαία. Η χώρα μέχρι τότε παρέπαιε σε μια αμφίβολη δημοκρατία. Η ίδρυση του ΠΑΣΟΚ ήταν μια επαναστατική πράξη. Η προσωπικότητα του Ανδρέα Παπανδρέου και οι θέσεις του κινήματος βρήκαν μεγάλη απήχηση στον λαό, που το αγκάλιασε και το εξέλεξε πανηγυρικά στις εκλογές του Νοεμβρίου 1981.
Τότε άρχισαν τα δύσκολα. Η νέα κυβέρνηση είχε να αντιμετωπίσει μία διεθνή συνθήκη, που δεν είχε την διπλωματική δύναμη να ανατρέψει, την είσοδο της Ελλάδας στην τότε ΕΟΚ. Η πολιτική των κυβερνήσεων της ΝΔ είχε οδηγήσει στην πλήρη αποβιομηχάνιση της πατρίδας, δέσμευση του Κ. Καραμανλή για την είσοδό μας στην ΕΟΚ. Τότε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ είχε να αντιμετωπίσει τον εφιάλτη μιας πρωτοφανούς ανεργίας. Ανασκουμπώθηκαν ο Ανδρέας και τα κυβερνητικά στελέχη. Αντιμετώπισαν όλα τα προβλήματα και παράλληλα πρόσφεραν κοινωνικές παροχές (όπως το ΕΣΥ), ενώ υλοποίησαν τις δημοκρατικές υποσχέσεις τους με την αναγνώριση της Εθνικής Αντίστασης και την παροχή συντάξεως στους αγωνιστές της. Η πρώτη τετραετία του ΠΑΣΟΚ ήταν, σίγουρα, η πιο πετυχημένη.
Αυτό ανησύχησε ντόπιους και ξένους «φίλους» και ακολούθησε το βρώμικο ’89. Δυστυχώς όλη αυτή η ανωμαλία συνέπεσε με την σοβαρή ασθένεια του Ανδρέα Παπανδρέου και την εμφάνιση ομάδων δελφίνων για την καρέκλα του προέδρου. Το ΠΑΣΟΚ έπαυσε να είναι κίνημα και μεταλλάχθηκε σε κόμμα, με όλα τα αρνητικά στοιχεία του ελληνικού παλαιοκομματισμού. Το κόμμα δεν βρήκε ποτέ ξανά την ενωτική σύμπνοια αγώνα, που το διέκρινε και το ξεχώριζε κατά την πρώτη τετραετία του. Σκάνδαλα και «σκάνδαλα», αποδόμησαν την ενότητα κι έχασε την δημοφιλία του. Οδηγήθηκε σε ταπεινωτική ήττα το 2004.
Η εκλογή του Γ. Παπανδρέου γέννησε καινούργιες ελπίδες στους φίλους και τα μέλη του κόμματος. Ο νέος πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ είχε να λύσει πολλά προβλήματα. Εκτός από την πολεμική της ΝΔ, είχε να αντιμετωπίσει και εκείνους, που κατά κανένα τρόπο δεν ήθελαν το ΠΑΣΟΚ να βρει και πάλι την φιλολαϊκή αγωνιστική ενότητά του, ενώ μεγάλα εμπόδια έφερναν στελέχη του κόμματος, διαποτισμένα από μια παλαιοκομματική νοοτροπία. Όμως ο λαός δεν το είχε ξεχάσει. Στην πιο δύσκολη στιγμή της βαθειάς οικονομικής κρίσης σε αυτό εναπόθεσε και πάλι τις ελπίδες του. Αλλά μέσα στην παγκοσμιοποιημένη αγορά εύκολα το εμπόδιο έγινε βουνό. Η χαμένη ενότητα του ΠΑΣΟΚ έπρεπε και πάλι να βρεθεί. Δεν φθάνει όμως αυτή, χρειάζεται περαιτέρω και εθνική ενότητα, για να μη μας συνθλίψουν οι συμπληγάδες της οικονομικής κρίσης, ελληνικής και ευρωπαϊκής. Τώρα η ανάγκη εύρεσης του εφικτού είναι καθήκον όχι μόνον της κυβέρνησης, αλλά όλου του πολιτικού κόσμου. Στο σεισμό των αλλαγών, που αποδομεί όλα τα παραδοσιακά μέχρι τώρα κράτη, πρέπει να περισώσουμε μέσα από τα ερείπια όσα περισσότερα μπορούμε. Αυτό δεν γίνεται χωρίς σύμπνοια και σκληρό αγώνα. Ας είναι οδηγός μας η αγωνιστική ενότητα της πρώτης τετραετίας του ΠΑΣΟΚ. Αυτό είναι και το μήνυμα που όλοι πρέπει να εισπράξουμε από τον εορτασμό της 37ης επετείου από την διακήρυξη της 3ης Σεπτεμβρίου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου