(ΠΟΙΟΝ) ΤΟΠΟ…ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ (;)

(ΠΟΙΟΝ) ΤΟΠΟ…ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ (;)
Όπως πριν δυο χρόνια… Ο Αύγουστος γεννάει πια το φόβο της καμένης γης. Τραγικό! Έβλεπα τη μαύρη γη που άφηνε πίσω της η φωτιά στο πέρασμά της. Έβλεπα την αγανάκτηση του Έλληνα πολίτη… Κάπου άκουσα μια μάνα να αναρωτιέται κλαίγοντας τι θα αφήσει στα παιδιά της βλέποντας το σπίτι της να καίγεται…
Σκέφτηκα: Αλήθεια, τι έχουν να παραλάβουν πλέον οι νέοι άνθρωποι στη χώρα μας; Τι είναι αυτό για το οποίο θα αγωνιστούν να συντηρήσουν και να αυξήσουν; Ποιον τόπο έχει τελικά σήμερα ο νέος άνθρωπος στη χώρα μας να ονειρευτεί και να ζήσει;
Ο τόπος με την συμβατική έννοια της γης μέσα σε δυο χρόνια έχει γεμίσει αποκαΐδια κυριολεκτικά και μεταφορικά. Ο τόπος με την έννοια της Πολιτείας κακοδιοικείται και διαφθείρεται. Ο τόπος που αναλογεί στο όνειρο εξατμίζεται με άλλοθι την οικονομική κρίση. Ο τόπος που ανήκει στο πνεύμα διαλύεται σε ιδιωτικοποιημένα ινστιτούτα που συλλήβδην βαφτίζονται πανεπιστήμια. Ο τόπος που αναζητά η δημιουργία χάνεται στα καλπάζοντα ποσοστά ανεργίας.
Τι έχει άραγε ο νέος άνθρωπος της χώρας μας να περιμένει; Ποιο όνειρό του μπορεί να υλοποιήσει; Να γίνει γιατρός; Για ποιο λόγο; Για να περιμένει σε λίστες να πάρει σειρά να εργαστεί, ενώ τα νοσοκομεία αποσαθρώνονται από την έλλειψη ιατρικού προσωπικού; Να γίνει αγρότης; Γιατί; Για να βουλιάξει στα χρέη χωρίς κρατική πρόνοια με τη σταφίδα του, το λάδι του, τα σύκα του, το κρασί του να πωλούνται σε εξευτελιστικές τιμές; Να μορφωθεί; Πού είναι η δωρεάν παιδεία; Να κάνει οικογένεια; Πόσο εύκολα να ανοίξεις το σπιτικό σου με 700 ευρώ ή με την ανεργία να σε κυνηγάει;
Όμως, ο νέος άνθρωπος έχει σ’ όλες τις εποχές ένα πολύ δυνατό όπλο: την ορμητικότητα και την αγωνιστικότητά του. Γι αυτό και ο νέος του σήμερα είναι υποχρεωμένος να αντισταθεί στη βαρβαρότητα που έχει πνίξει την καθημερινότητά του, να κονιορτοποιήσει το θράσος όσων ξεπουλούν τα όνειρά του, να διεκδικήσει όσα του ανήκουν, αλλά ξεδιάντροπα του τα στερούν, να χλευάσει όσους με λόγια ξύλινα υποτιμούν την αξιοπρέπεια και τη νοημοσύνη του.
Όχι, δεν είναι ρομαντικά όλα αυτά. Αν σκεφτούμε ότι όλες οι μεγάλες επαναστάσεις έγιναν από τους νέους που εναντιώθηκαν στη συντήρηση του κατεστημένου, τότε γίνεται όλο και πιο ισχυρή η πεποίθηση ότι η αλλαγή θα έρθει από τη νέα γενιά.
Και ένας τρόπος υπάρχει: ο νέος να δηλώσει ηχηρό παρών με την ψήφο του. Όμως να φροντίσει οι πολιτικές του επιλογές να μην βαρύνουν τις επερχόμενες γενιές, όπως αυτούς τώρα τους κατακερματίζουν οι πολιτικές επιλογές των μεγαλύτερων. Γιατί μέσα στην πύρινη λαίλαπα των ημερών ακούγεται η πιο υποκριτική κουβέντα: «Ας μην πολιτικοποιούμε τις φωτιές!» ωρύονται οι κυβερνητικοί βουλευτές. Και είναι αυτή η κουβέντα το απόλυτο ρεσιτάλ κακόγουστης ερμηνείας. Ας το καταλάβουμε όλοι πια: Ό,τι αφορά τη ζωή του πολίτη είναι ΠΟΛΙΤΙΚΗ!!!
Άραγε δεν είναι πολιτική ευθύνη ο (για άλλη μια φορά) ανύπαρκτος κρατικός σχεδιασμός που αποτέφρωσε χιλιάδες στρέμματα; Δεν είναι πολιτική ευθύνη η γελοιωδέστατη σύλληψη του Ρώσου πιλότου για χρέη (600 ευρώ!!!) στο Ελληνικό δημόσιο, την ώρα που καιγόμαστε! Δεν είναι πολιτική ευθύνη το γεγονός ότι αναμένονται προσλήψεις δασοπυροσβεστών τον… Οκτώβριο (!), μάλλον για την εκδούλευση που απαιτείται στους νέους εν όψει εκλογών με τη δύναμη των ρουσφετιών…
Αν δε μας αρέσει κάτι ή το αποδεχόμαστε ή προσπαθούμε να το αλλάξουμε. Και η νέα γενιά δεν αποδέχεται την παρούσα κατάσταση. Από την επαφή μου με τους νέους ανθρώπους αποκομίζω τη δίψα τους να αλλάξουν την κατάσταση. Και ασφαλώς η αλλαγή αυτή έρχεται ! Η καμένη γη σε λίγο καιρό θα αποτελεί παρελθόν και μάλιστα μακρινό. Και τότε οι νέοι θα μπορούν να είναι σίγουροι ό,τι θα αφήσουν στα παιδιά τους θα είναι τόπος γόνιμος και όχι ου – τοπία.
Λεωνίδας Θαν. Φιλιππόπουλος
Οικονομολόγος

ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΟΥΝΤΕΣ Ή ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΚΟΙ;

ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΟΥΝΤΕΣ Ή ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΚΟΙ;
«Τις πταίει;»: Ο τίτλος του ιστορικού άρθρου του Χαρίλαου Τρικούπη μας έρχεται καθημερινά στο μυαλό μέσα από την πολιτική κατάσταση που βιώνουμε. Κι όταν σε μια πολιτική κουβέντα (ακόμα κι αυτή την απλή του καφενείου) αναζητούμε τα αίτια που οδηγούν στα αδιέξοδα σε όλους τους τομείς η φράση αυτή μας έρχεται αυθόρμητα.
Δεν ξέρω πόσοι έχουμε διαβάσει ολόκληρο το άρθρο του Τρικούπη. Γιατί έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον να δούμε πού αποδίδει ο ίδιος τα πολιτικά αδιέξοδα της εποχής του. Ένα αίτιο λοιπόν που υπογραμμίζει είναι το γεγονός ότι οι υποψήφιοι πολιτικοί “αντί να μένουν στις περιφέρειές τους και να αφουγκράζονται τα πραγματικά προβλήματα του πολίτη, σπεύδουν στα ανάκτορα για να πάρουν το χρίσμα.”
Στην εποχή μας τι έχει αλλάξει αναφορικά με το πολιτικό ήθος; Πολλά και τίποτα. Πολλά στην επιφάνεια των πραγμάτων, τίποτα στην ουσία τους. Γιατί σήμερα το κύριο μέλημα πολλών πολιτικών είναι να προσπαθούν να κερδίσουν την εύνοια και την ψήφο του λαού, όχι ακούγοντας τα πραγματικά προβλήματα του πολίτη, αλλά υπονομεύοντας το υποσυνείδητό του με κόλπα της περιβόητης επικοινωνιακής πολιτικής.
Βλέπουμε καθημερινά να παρελαύνουν στα κανάλια πολιτικοί που επί της ουσίας δεν έχουν να καταθέσουν κάτι νέο, αλλά μόνο και μόνο για να «φανούν», για να εντυπώνεται η εικόνα τους στο συλλογικό ασυνείδητο ως φυσική παρουσία κι ας μιλούν για οτιδήποτε… Όχι, δεν ευθύνονται τα ΜΜΕ γι αυτό. Εξάλλου ο τίτλος τους εμπεριέχει τη λέξη Μέσο, είναι οι δίαυλοι της επικοινωνίας, όχι ο αυτοσκοπός της.
Και μέσα σε αυτή τη λογική έχουν στηθεί ολόκληρες στρατηγικές που ξεκινούν από τον κόμπο της γραβάτας (όταν πρόκειται για άρρενα πολιτικό) ή τη μάρκα της τσάντας (σε περίπτωση των γυναικών πολιτικών) και καταλήγουν στην αποφασιστικότητα με την οποία θα χτυπήσει ο πολιτικός το χέρι στο τραπέζι ή ακόμα και στο ταγέρ της συζύγου του (τι φόρεσε η κ. Ομπάμα στο Μπάκιγχαμ και πώς το ρούχο της επηρέασε την υποδοχή της βασίλισσας;)…
Ένας υπέροχα στημένος πολιτικός κόσμος, πασπαλισμένος συχνά με μπόλικη χολιγουντιανή αστερόσκονη, που κοιτά να είναι επικοινωνιακά ορθόδοξος και όχι αληθινός κοινωνός και εργάτης μιας πολιτικής κατάστασης που οφείλει να αλλάξει.
Το τραγικό όμως είναι πως νομίζουν ότι μπορούν να υποτιμήσουν τη νοημοσύνη του Έλληνα πολίτη. Και για να δώσουμε ένα παράδειγμα, είναι δυνατόν οι εξευτελιστικές τιμές του λαδιού να γίνουν πανηγυρικά δεκτές από τους παραγωγούς και τις ημέρες αυτές από τους συκοπαραγωγούς και τους σταφιδοπαραγωγούς, αν την ώρα εκείνη ο πολιτικός φοράει μπεζ κουστούμι, έχει ανοιχτά τα χέρια και χαμογελάει;
Η πολιτική μας πραγματικότητα γίνεται καθημερινά όλο και πιο ζοφερή. Ο κύριος Καραμανλής άβουλος και μοιραίος… οδεύει προς το άδοξο τέλος της καταστροφικής πολιτικής του. Μια πολιτική που δημιούργησε χάος, ανεργία, οικονομική παρακμή. Μια πολιτική που δεν μπορεί να «φτιασιδωθεί» με επικοινωνιακά κόλπα.
Η ώρα της κάλπης πλησιάζει. Η ώρα της αλλαγής έφτασε. Οι εκλογές έρχονται και ο κυρίαρχος λαός θα αποδοκιμάσει με την ψήφο του εκείνους που του στέρησαν την αξιοπρέπεια. Μόνο που στο σημείο που έχουμε φτάσει δεν απαιτείται μια απλή πολιτική – κομματική αλλαγή, για να μη βουλιάξουμε. Απαιτείται η άρδην μεταστροφή του πολιτικού ήθους της χώρας μας. Απαιτείται ο πολιτικός να επικοινωνεί αληθινά και αδιάλειπτα με τον πολίτη και όχι να κάνει ότι επικοινωνεί επειδή έχει μπροστά του τις κάμερες. Η πολιτική μας ζωή έχει πια κορεστεί από τα επικοινωνιακά τερτίπια. Η αλλαγή απαιτεί αληθινή επικοινωνία και ας μην καταγραφεί τηλεοπτικά το στιγμιότυπο….
ΛΕΩΝΙΔΑΣ. ΘΑΝ. ΦΙΛΙΠΠΟΠΟΥΛΟΣ
ΟΙΚΟΝΟΜΟΛΟΓΟΣ