(ΠΟΙΟΝ) ΤΟΠΟ…ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ (;)

(ΠΟΙΟΝ) ΤΟΠΟ…ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ (;)
Όπως πριν δυο χρόνια… Ο Αύγουστος γεννάει πια το φόβο της καμένης γης. Τραγικό! Έβλεπα τη μαύρη γη που άφηνε πίσω της η φωτιά στο πέρασμά της. Έβλεπα την αγανάκτηση του Έλληνα πολίτη… Κάπου άκουσα μια μάνα να αναρωτιέται κλαίγοντας τι θα αφήσει στα παιδιά της βλέποντας το σπίτι της να καίγεται…
Σκέφτηκα: Αλήθεια, τι έχουν να παραλάβουν πλέον οι νέοι άνθρωποι στη χώρα μας; Τι είναι αυτό για το οποίο θα αγωνιστούν να συντηρήσουν και να αυξήσουν; Ποιον τόπο έχει τελικά σήμερα ο νέος άνθρωπος στη χώρα μας να ονειρευτεί και να ζήσει;
Ο τόπος με την συμβατική έννοια της γης μέσα σε δυο χρόνια έχει γεμίσει αποκαΐδια κυριολεκτικά και μεταφορικά. Ο τόπος με την έννοια της Πολιτείας κακοδιοικείται και διαφθείρεται. Ο τόπος που αναλογεί στο όνειρο εξατμίζεται με άλλοθι την οικονομική κρίση. Ο τόπος που ανήκει στο πνεύμα διαλύεται σε ιδιωτικοποιημένα ινστιτούτα που συλλήβδην βαφτίζονται πανεπιστήμια. Ο τόπος που αναζητά η δημιουργία χάνεται στα καλπάζοντα ποσοστά ανεργίας.
Τι έχει άραγε ο νέος άνθρωπος της χώρας μας να περιμένει; Ποιο όνειρό του μπορεί να υλοποιήσει; Να γίνει γιατρός; Για ποιο λόγο; Για να περιμένει σε λίστες να πάρει σειρά να εργαστεί, ενώ τα νοσοκομεία αποσαθρώνονται από την έλλειψη ιατρικού προσωπικού; Να γίνει αγρότης; Γιατί; Για να βουλιάξει στα χρέη χωρίς κρατική πρόνοια με τη σταφίδα του, το λάδι του, τα σύκα του, το κρασί του να πωλούνται σε εξευτελιστικές τιμές; Να μορφωθεί; Πού είναι η δωρεάν παιδεία; Να κάνει οικογένεια; Πόσο εύκολα να ανοίξεις το σπιτικό σου με 700 ευρώ ή με την ανεργία να σε κυνηγάει;
Όμως, ο νέος άνθρωπος έχει σ’ όλες τις εποχές ένα πολύ δυνατό όπλο: την ορμητικότητα και την αγωνιστικότητά του. Γι αυτό και ο νέος του σήμερα είναι υποχρεωμένος να αντισταθεί στη βαρβαρότητα που έχει πνίξει την καθημερινότητά του, να κονιορτοποιήσει το θράσος όσων ξεπουλούν τα όνειρά του, να διεκδικήσει όσα του ανήκουν, αλλά ξεδιάντροπα του τα στερούν, να χλευάσει όσους με λόγια ξύλινα υποτιμούν την αξιοπρέπεια και τη νοημοσύνη του.
Όχι, δεν είναι ρομαντικά όλα αυτά. Αν σκεφτούμε ότι όλες οι μεγάλες επαναστάσεις έγιναν από τους νέους που εναντιώθηκαν στη συντήρηση του κατεστημένου, τότε γίνεται όλο και πιο ισχυρή η πεποίθηση ότι η αλλαγή θα έρθει από τη νέα γενιά.
Και ένας τρόπος υπάρχει: ο νέος να δηλώσει ηχηρό παρών με την ψήφο του. Όμως να φροντίσει οι πολιτικές του επιλογές να μην βαρύνουν τις επερχόμενες γενιές, όπως αυτούς τώρα τους κατακερματίζουν οι πολιτικές επιλογές των μεγαλύτερων. Γιατί μέσα στην πύρινη λαίλαπα των ημερών ακούγεται η πιο υποκριτική κουβέντα: «Ας μην πολιτικοποιούμε τις φωτιές!» ωρύονται οι κυβερνητικοί βουλευτές. Και είναι αυτή η κουβέντα το απόλυτο ρεσιτάλ κακόγουστης ερμηνείας. Ας το καταλάβουμε όλοι πια: Ό,τι αφορά τη ζωή του πολίτη είναι ΠΟΛΙΤΙΚΗ!!!
Άραγε δεν είναι πολιτική ευθύνη ο (για άλλη μια φορά) ανύπαρκτος κρατικός σχεδιασμός που αποτέφρωσε χιλιάδες στρέμματα; Δεν είναι πολιτική ευθύνη η γελοιωδέστατη σύλληψη του Ρώσου πιλότου για χρέη (600 ευρώ!!!) στο Ελληνικό δημόσιο, την ώρα που καιγόμαστε! Δεν είναι πολιτική ευθύνη το γεγονός ότι αναμένονται προσλήψεις δασοπυροσβεστών τον… Οκτώβριο (!), μάλλον για την εκδούλευση που απαιτείται στους νέους εν όψει εκλογών με τη δύναμη των ρουσφετιών…
Αν δε μας αρέσει κάτι ή το αποδεχόμαστε ή προσπαθούμε να το αλλάξουμε. Και η νέα γενιά δεν αποδέχεται την παρούσα κατάσταση. Από την επαφή μου με τους νέους ανθρώπους αποκομίζω τη δίψα τους να αλλάξουν την κατάσταση. Και ασφαλώς η αλλαγή αυτή έρχεται ! Η καμένη γη σε λίγο καιρό θα αποτελεί παρελθόν και μάλιστα μακρινό. Και τότε οι νέοι θα μπορούν να είναι σίγουροι ό,τι θα αφήσουν στα παιδιά τους θα είναι τόπος γόνιμος και όχι ου – τοπία.
Λεωνίδας Θαν. Φιλιππόπουλος
Οικονομολόγος