Η πολυπρισματική κρίση.. Και μετά τι;

Η οικονομική κρίση έφερε στην επιφάνεια μια πολυπρισματική κρίση που διαθλά πτυχές, στις οποίες αποφεύγουμε να σταθούμε είτε από άγνοια είτε ηθελημένα. Σαφώς η κινητήρια δύναμη του χρήματος διαδραματίζει καταλυτικό ρόλο στην ευημερία όχι μόνο ενός λαού, αλλά και παγκοσμίως. Όμως ο τρόπος που οργανώνεται η οικονομική πολιτική ενός κράτους, λίγοι καταπώς φαίνεται θυμούνται πως είναι αποτέλεσμα μιας συγκεκριμένης πολιτικής οργάνωσης. Η οποία μάλιστα πολιτική οργάνωση, παρά τον εσκεμμένο αμερικανοευρωπαϊκό αλληθωρισμό μας, δεν είναι ίδια σ’ όλους τους πολιτισμούς και σε όλες τις γωνιές του πλανήτη.
Βέβαια η σύγχρονη παγκοσμιοποιημένη οικονομία των πολυεθνικών αγορών και οι κηφήνες της, οι περιβόητοι «οίκοι αξιολόγησης», έχουν καταφέρει με ένα καλά μεθοδευμένο παιχνίδι να δείξουν τα δόντια τους ακόμα και σε κρατικές οικονομίες που φάνταζαν άτρωτες. Με λογιστικά τεχνάσματα και τη αρωγη ημιμεταφυσικών θεωριών συνωμοσίας περί παγκοσμίων λεσχών που λυμαίνονται τα όπου γης οικονομικά συμφέροντα, έχουν καταφέρει να τσακίσουν τις αντιστάσεις των κραταιών της γης. Με ατσαλάκωτες στατιστικές μετρήσεις σιδερωμένες μαζί με τα κολλαριστά τους πουκάμισα τα θινκ τανκ – ορατά και αόρατα – του παγκόσμιου οικονομικού γίγνεσθαι ποινικοποιούν ολόκληρους λαούς για σπατάλες και υπερβολές (αφού βέβαια τις προηγούμενες δεκαετίες τους έβαλαν με μπόλικο λάιφ στάιλ να καταναλώσουν την πλαστική, ψηφιακή και μηχανοκίνητη πραμάτεια τους.)
Όμως, ας μη γελιόμαστε: Οι παραπάνω παρατηρήσεις είναι προσβάσιμες πια και στον πιο κοινό νου που στρώθηκε και διάβασε για να καταλαβαίνει τι είναι τα CDs, το κραχ, η ελεγχόμενη χρεωκοπία, το μνημόνιο και όσα ποικίλα έφερε στις αποσκευές της η κρίση. Ούτε έχω στόχο να κομίσω γλαύκας σε μια Αθήνα που οι ευρωπαίοι καιροσκόποι των τελευταίων διακοσίων χρόνων έχουν καταφέρει όπως είπε στο πολύ ενδιαφέρον του άρθρο στο ΒΗΜΑ τον Ιούνιο ο Μαζάουερ να είναι στην πρώτη γραμμή εξέλιξης της Ευρώπης.
Αυτά είναι για τους … «μεγάλους». Το ζήτημα είναι άλλο: Να ξαναθυμηθούμε πως η οικονομική πολιτική είναι – το ξανατονίζω – αποτέλεσμα μιας συγκεκριμένης πολιτικής οργάνωσης. Το γεγονός ότι ειδικά στη χώρα μας έχει επινοηθεί και μηρυκάζεται σε κάθε δυσκολία η εύκολη φράση «το τέλος της μεταπολίτευσης» ή ακόμα πιο μελοδραματικά «τέλος εποχής» έχει – και δεν μπορώ να μην είμαι καχύποπτος – καταστεί το προσωπείο προκειμένου όλες οι πολιτικές δυνάμεις να αποφύγουν να αναλάβουν τις ευθύνες τους.
Και έφτασε κι η λέξη «μεταπολίτευση» από «αλλαγή πολιτεύματος» να είναι μια λέξη κενή περιεχομένου. Αντί όλοι εκείνοι που εξαργύρωσαν πολιτικά τους αγώνες τους, για να έρθει η μεταπολίτευση να ψάχνουν την ιστορική συγκυρία να την κλείσουν καλά θα έκαναν να μιμηθούν τον παρεξηγημένο Μαυρογιαλούρο και να πουν «συγνώμη κυρίες και κύριοι, λάθος!!!!». Και μετά, να κάνουν τόπο σε νέους ανθρώπους που θα έχουν στρωθεί να ξαναδιαβάσουν, ναι να ξαναδιαβάσουν από την αρχή την ιστορία πολιτικών θεωριών που πρεσβεύουν τα κόμματα που (καταχρηστικά συχνά) εκπροσωπούν.
Γιατί πολιτικό πολιτισμό διαθέτουμε! Από τους σοφιστές, την πλατωνική Πολιτεία και τα αριστοτελικά Πολιτικά, ως τις πολιτικές ιδέες του Γαλλικού Διαφωτισμού και τις μαρξιστικές και αναρχικές πολιτικές θεωρίες των δυο περασμένων αιώνων, τόσο ως Έλληνες όσο και ως Ευρωπαίοι έχουμε τις θεωρητικές βάσεις να οργανωθούμε πολιτικά είτε ως καπιταλιστική οικονομική πρακτική είτε ως σοσιαλιστικού ή αναρχικού τύπου (του Μπακούνιν και όχι του … μπαχαλάκη) κοινωνία. Εκεί που αληθινά πάσχουμε ως παγκόσμια κοινωνία είναι οι φορείς του πολιτικού πολιτισμού, πρωτίστως οι λαοί και κατ’ επέκτασιν οι ηγέτες τους.
Αλλά άπαντες… ποιούσιν την νήσσαν: η Δεξιά ντρέπεται αενάως να πει καθαρά πως μια νεοφιλεύθερου τύπου οικονομική οργάνωση εκμηδενίζει το κράτος - πρόνοια και η Αριστερά στη σιγουριά της ελάσσονος αντιπολίτευσης φανερώνεται ανέτοιμη να δώσει ένα σαφές σχέδιο υπόθεσης εργασίας: Πώς θα οργανωθεί η κοινωνία μας, αν γίνει η ανατροπή και επικρατήσει η πολυπόθητη επανάσταση; Και κάπου στη μέση το ΠΑΣΟΚ στο Κέντρο, εκπροσωπούμενο από μυαλά παλιά αλλά και νέα προσπαθεί να χωρέσει σε πρακτικές μάλλον ξένες προς την αρχική του καταγωγή.
Κάπου διάβασα τον όρο μετα – μεταπολίτευση… η αποθέωση του βερμπαλισμού. Μετά χρειάζονται μόνο νέοι άνθρωποι με σαφείς ιδέες, χωρίς περιστροφές. Τίποτε άλλο.

 Το έπος του ’40 και η ομοψυχία

Το ηρωικό έπος του 1940 δεν θα είχε γραφεί, αν δεν υπήρχε η αξιοθαύμαστη ομοψυχία του Ελληνικού λαού. Πάντα, μπροστά σε κρίσιμες ώρες ο λαός έδειχνε ομοψυχία, που του επέτρεψε να αποτελείται η Ιστορία του από χρυσές σελίδες.
Υπάρχει όμως και η μεγάλη ιστορική αντίθεση μεταξύ των συνθηκών του 1940 και του 1922 αφού τότε η Χώρα πολεμούσε στα μικρασιατικά πεδία διαιρεμένη, και αυτό ήταν μια από τις αιτίες της Μικρασιατικής Καταστροφής. Δηλαδή αυτή η ομοψυχία, αυτή η σύμπνοια του ‘40, είναι και το ζητούμενο των ημερών μας, μπροστά στην μεγάλη οικονομική κρίση, την οποία καλούμεθα να αντιμετωπίσουμε .
Αλίμονο όμως στην Δημοκρατία, αν την ομοψυχία δεν είναι ικανοί να την εμπνεύσουν οι πολιτικοί μας και χρειάζεται ένας δικτάτωρ. Είναι ύβρις απέναντι στο μεγαλύτερο αγαθό του ελληνικού πολιτισμού, την Δημοκρατία. Το 1940, μπροστά στον φόβο μιας επίθεσης από τις ναζιστικές και φασιστικές δυνάμεις, ο λαός είχε από μόνος του ετοιμαστεί να αντιμετωπίσει την μεγάλη πρόκληση ενωμένος. Αυτή η ενότητα τον οδήγησε στο δεύτερο μεγάλο θαύμα, την Εθνική Αντίσταση.
Την ίδια ομοψυχία και καρτερία δείχνει και σήμερα μπροστά στην μεγάλη οικονομική κρίση. Έτσι, τουλάχιστον, διατρανώνει με τις απαντήσεις του σε όλες τις δημοσκοπήσεις. Η βοή από το ‘40 πρέπει να φθάσει στα αφτιά των επισήμων, που θα παρακολουθούν τις παρελάσεις. Τα χωρίς ευθύνη, για το υποθηκευμένο μέλλον τους, παιδιά που θα παρελάσουν, έχουν δικαίωμα να ελπίζουν ότι θα ζήσουν καλύτερες ημέρες και εμείς είμαστε αυτοί που έχουν την υποχρέωση να την εξασφαλίσουν. Δηλαδή ,μέσα στο καυτό πολιτικό καμίνι των ημερών μας, πρέπει να ατσαλώσουμε το μοναδικό όπλο μας, που θα μας βγάλει από την κρίση, την ΕΘΝΙΚΗ ΟΜΟΨΥΧΙΑ, γιατί αυτή είναι που απαιτείται σήμερα, παρά ποτέ άλλοτε.

ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΘΑΝ. ΦΙΛΙΠΠΟΠΟΥΛΟΣ
ΟΙΚΟΝΟΜΟΛΟΓΟΣ

Εμείς, οι άλλοι και η κρίση

Μέσα στην αναταραχή που δημιούργησαν τα, πράγματι, σκληρά νέα μέτρα, μας διέφυγε το τι συμβαίνει στον υπόλοιπο κόσμο. Ξεχνάμε ότι η ελληνική οικονομία δεν είναι ανεξάρτητη από τις οικονομίες των εταίρων μας στην Ε.Ε. και αντανακλά ακόμα και στην οικονομία των ΗΠΑ. Στην παγκοσμιοποιημένη αγορά η μια οικονομία στέκεται πλάι στην άλλη και, όταν κάποια καταρρεύσει, παρασύρει και τις υπόλοιπες.
Πολλοί οικονομολόγοι κατηγορούν ευθέως την πολιτική της Γερμανίας για την καθοδική πορεία του ευρώ. Στελέχη του ΔΝΤ ζητούν από τις χώρες να χαλαρώσουν τα μέτρα λιτότητας. Από την άλλη έφθασε η ώρα της Ιταλίας να δεχθεί την επίθεση των Οίκων Αξιολόγησης. Η κυβέρνηση Μπερλουσκόνι ανακοίνωσε ότι θα πάρει επιπλέον μέτρα λιτότητας. Εκτός από τις δικές μας εγγενείς αδυναμίες, η αλήθεια είναι ότι η σωτηρία μας εξαρτάται κατά μεγάλο μέρος και από την διεθνή σταθερότητα, που όμως εν προκειμένω αναζητείται. Η μη επίτευξη των στόχων του Μνημονίου δεν είναι μόνον υπόθεση της κυβέρνησης, όπως θέλει να δηλώνει ο επικεφαλής της τρόικα Πολ Τόμσεν για να αποσείσει τις ευθύνες του ΔΝΤ.
Ο ελληνικός δημόσιος τομέας χρειάζεται εξορθολογισμό και αναδιάρθρωση. Στη περίπτωση όμως που δεν εξορθολογιστεί και αναδιαρθρωθεί η πολιτική της παγκόσμιας οικονομίας και δεν μπει κάποια τάξη, οι χώρες θα πτωχεύσουν η μία μετά την άλλη (και όχι μόνον οι ήδη «προβληματικές» ) και οι μόνοι που θα τρίβουν τα χέρια τους είναι οι κάθε λογής κερδοσκόποι, που χαίρονται στην αναμπουμπούλα από την έλλειψη ενός σχεδίου σταθερότητας για όλον τον πλανήτη. Δυστυχώς, η έλλειψη πολιτικής βούλησης και θάρρους των ηγετών των χωρών με δυνατές οικονομίες, τους έφερε στην θέση των αρπακτικών κερδοσκόπων, χωρίς να καταλαβαίνουν ότι έτσι «πριονίζουν το κλαρί που κάθονται».
Από την πλευρά τους οι Έλληνες πολίτες δικαιολογημένα διαμαρτύρονται για τα οικονομικά μέτρα που πλήττουν καίρια τους εργαζομένους, προσπαθούν να ανταποκριθούν πληρώνοντας από το υστέρημά τους δυσβάστακτους φόρους, νιώθουν αγανάκτηση και οργή , φωνάζοντας ότι «δεν πάει άλλο».
Ως εκ τούτου, στη παρούσα φάση η Τρόικα θα πρέπει σταματήσει να ζητά την επιβολή και άλλων δυσβάσταχτων μέτρων και να καταβάλει την πολυπόθητη δόση ώστε να μπορέσουμε να βγούμε από το τούνελ στο οποίο βρισκόμαστε.

ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΘΑΝ. ΦΙΛΙΠΠΟΠΟΥΛΟΣ
ΟΙΚΟΝΟΜΟΛΟΓΟΣ

Η επέτειος της 3ης Σεπτεμβρίου

Στην πολιτική ανεμοζάλη της αποστασίας, μια ομάδα νέων πολιτικών συσπειρώθηκε γύρω από τον Ανδρέα Παπανδρέου και μοιράστηκαν μαζί του το όραμα για μια καλύτερη, ανεξάρτητη και πιο δημοκρατική Ελλάδα. Η ομάδα αυτή διευρύνθηκε και ατσαλώθηκε ακόμα περισσότερο στα μαύρα χρόνια της επτάχρονης στρατιωτικής δικτατορίας. Με την μεταπολίτευση, το Πατριωτικό Αντιδικτατορικό Κίνημα (ΠΑΚ) μετασχηματίστηκε σε πολιτικό κίνημα, το ΠΑΣΟΚ με την διακήρυξη της 3ης Σεπτεμβρίου 1974. Η επιλογή της ημερομηνίας δεν ήταν τυχαία. Η χώρα μέχρι τότε παρέπαιε σε μια αμφίβολη δημοκρατία. Η ίδρυση του ΠΑΣΟΚ ήταν μια επαναστατική πράξη. Η προσωπικότητα του Ανδρέα Παπανδρέου και οι θέσεις του κινήματος βρήκαν μεγάλη απήχηση στον λαό, που το αγκάλιασε και το εξέλεξε πανηγυρικά στις εκλογές του Νοεμβρίου 1981.
Τότε άρχισαν τα δύσκολα. Η νέα κυβέρνηση είχε να αντιμετωπίσει μία διεθνή συνθήκη, που δεν είχε την διπλωματική δύναμη να ανατρέψει, την είσοδο της Ελλάδας στην τότε ΕΟΚ. Η πολιτική των κυβερνήσεων της ΝΔ είχε οδηγήσει στην πλήρη αποβιομηχάνιση της πατρίδας, δέσμευση του Κ. Καραμανλή για την είσοδό μας στην ΕΟΚ. Τότε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ είχε να αντιμετωπίσει τον εφιάλτη μιας πρωτοφανούς ανεργίας. Ανασκουμπώθηκαν ο Ανδρέας και τα κυβερνητικά στελέχη. Αντιμετώπισαν όλα τα προβλήματα και παράλληλα πρόσφεραν κοινωνικές παροχές (όπως το ΕΣΥ), ενώ υλοποίησαν τις δημοκρατικές υποσχέσεις τους με την αναγνώριση της Εθνικής Αντίστασης και την παροχή συντάξεως στους αγωνιστές της. Η πρώτη τετραετία του ΠΑΣΟΚ ήταν, σίγουρα, η πιο πετυχημένη.
Αυτό ανησύχησε ντόπιους και ξένους «φίλους» και ακολούθησε το βρώμικο ’89. Δυστυχώς όλη αυτή η ανωμαλία συνέπεσε με την σοβαρή ασθένεια του Ανδρέα Παπανδρέου και την εμφάνιση ομάδων δελφίνων για την καρέκλα του προέδρου. Το ΠΑΣΟΚ έπαυσε να είναι κίνημα και μεταλλάχθηκε σε κόμμα, με όλα τα αρνητικά στοιχεία του ελληνικού παλαιοκομματισμού. Το κόμμα δεν βρήκε ποτέ ξανά την ενωτική σύμπνοια αγώνα, που το διέκρινε και το ξεχώριζε κατά την πρώτη τετραετία του. Σκάνδαλα και «σκάνδαλα», αποδόμησαν την ενότητα κι έχασε την δημοφιλία του. Οδηγήθηκε σε ταπεινωτική ήττα το 2004.
Η εκλογή του Γ. Παπανδρέου γέννησε καινούργιες ελπίδες στους φίλους και τα μέλη του κόμματος. Ο νέος πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ είχε να λύσει πολλά προβλήματα. Εκτός από την πολεμική της ΝΔ, είχε να αντιμετωπίσει και εκείνους, που κατά κανένα τρόπο δεν ήθελαν το ΠΑΣΟΚ να βρει και πάλι την φιλολαϊκή αγωνιστική ενότητά του, ενώ μεγάλα εμπόδια έφερναν στελέχη του κόμματος, διαποτισμένα από μια παλαιοκομματική νοοτροπία. Όμως ο λαός δεν το είχε ξεχάσει. Στην πιο δύσκολη στιγμή της βαθειάς οικονομικής κρίσης σε αυτό εναπόθεσε και πάλι τις ελπίδες του. Αλλά μέσα στην παγκοσμιοποιημένη αγορά εύκολα το εμπόδιο έγινε βουνό. Η χαμένη ενότητα του ΠΑΣΟΚ έπρεπε και πάλι να βρεθεί. Δεν φθάνει όμως αυτή, χρειάζεται περαιτέρω και εθνική ενότητα, για να μη μας συνθλίψουν οι συμπληγάδες της οικονομικής κρίσης, ελληνικής και ευρωπαϊκής. Τώρα η ανάγκη εύρεσης του εφικτού είναι καθήκον όχι μόνον της κυβέρνησης, αλλά όλου του πολιτικού κόσμου. Στο σεισμό των αλλαγών, που αποδομεί όλα τα παραδοσιακά μέχρι τώρα κράτη, πρέπει να περισώσουμε μέσα από τα ερείπια όσα περισσότερα μπορούμε. Αυτό δεν γίνεται χωρίς σύμπνοια και σκληρό αγώνα. Ας είναι οδηγός μας η αγωνιστική ενότητα της πρώτης τετραετίας του ΠΑΣΟΚ. Αυτό είναι και το μήνυμα που όλοι πρέπει να εισπράξουμε από τον εορτασμό της 37ης επετείου από την διακήρυξη της 3ης Σεπτεμβρίου.

Τα οικονομικά μέτρα, οι εκλογές και η Ν.Δ.

Για μια ακόμη φορά η Ν.Δ. επανέρχεται με συνέντευξή του Αρχηγού της στην «Καθημερινή της Κυριακής» στο αίτημά της για διενέργεια πρόωρων εκλογών. Κάποιος θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι θέλει να καρπωθεί το φως στο τούνελ της εξόδου, που άρχιζε να φέγγει. Όπως ο ίδιος δήλωσε, το νέο πακέτο στήριξης βρίσκεται προς την σωστή κατεύθυνση και αποτελεί ανάσα για την ελληνική οικονομία. Αιτιάται όμως την Κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ (της οποίας τα οικονομικά μέτρα κατά γενική ομολογία ήταν τα ενδεδειγμένα), ότι φάγαμε την «ρετσινιά» της επιλεκτικής χρεοκοπίας με μικρό κούρεμα του ελληνικού χρέους.
Ο πρώτος, τον οποίον έπρεπε να ψέξει, δεν είναι η Κυβέρνηση, αλλά τον εαυτός της η Ν.Δ. Ασφαλώς θα είχαμε κερδίσει πολλά περισσότερα, αν τουλάχιστον τα δύο μεγάλα κόμματα είχαν μεταβεί για τις διαπραγματεύσεις στις Βρυξέλλες ενωμένα σε αρραγές μέτωπο. Όμως η επιζητούμενη συναίνεση από τον πρωθυπουργό Γιώργο Παπανδρέου, αλλά και από τους Ευρωπαίους ηγέτες, απεμπολήθηκε μετά βδελυγμίας.
Είναι ανεξήγητη η εμμονή της ΝΔ στην αναδιαπραγμάτευση των υπογραφέντων συμφωνιών. Κάποιος από τους συμβούλους του, θα πρέπει να πει στον Αρχηγό της ότι αναδιαπραγμάτευση σε υπογραμμένες συμφωνίες δεν γίνονται. Η μόνη ενέργεια που μπορεί να γίνει, είναι η καταγγελία των συμφωνιών. Αν και όταν ανέλθει στην εξουσία θα έχει την ευκαιρία να καταγγείλει τις συμφωνίες. Είναι καιρός αυτή την φορά ν’ αφήσει στην άκρη τα περί πρόωρων εκλογών.
Έχουμε ένα Μεσοπρόθεσμο που τρέχει. Οι αποφάσεις είναι σκληρές, αλλά είναι αναγκαίες, για να γεννηθεί η καινούργια Ελλάδα, όπως ο Φοίνικας μέσα από τις στάχτες της. Το παρελθόν έχει φύγει ανεπιστρεπτί. Μπροστά μας ανοίγεται ένας δύσκολος δρόμος. Με τα παλαιοκομματικά τερτίπια δεν λύνονται τα προβλήματα. Οποιαδήποτε κυβέρνηση και να ήταν σήμερα στην εξουσία, θα είχε την ανάγκη στήριξης από όλον τον πολιτικό κόσμο. Επιβάλλεται να υπάρξει συνεννόηση.
Ζούμε δύσκολες ώρες, ας μην τις κάνουμε δυσβάστακτες. Η ευθύνη της Ν.Δ. είναι μεγάλη σε αυτό που θα ακολουθήσει. Έστω κι αν σήμερα αποκομίσει κάποια οφέλη, η Ιστορία δεν θα την αφήσει ατιμώρητη. Χωρίς την αναγκαία συναίνεση όλων και άνευ αυτής δεν υπάρχει μέλλον.

ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΘΑΝ. ΦΙΛΙΠΠΟΠΟΥΛΟΣ
ΟΙΚΟΝΟΜΟΛΟΓΟΣ

Περί Παιδείας και συναίνεσης

Έχουμε συνηθίσει να λέμε ότι ενωμένος ο ελληνικός λαός μεγαλουργεί. Το πρόβλημα όμως έγκειται όχι στην ενότητα του λαού, αλλά στην συναίνεση που δείχνουν οι κυβερνώντες τον λαό.
Εξήντα χρόνια πολιτικού βίου, από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και μετά, οι πολιτικοί μας δεν έχουν κατορθώσει να συναινέσουν σε σταθερούς κανόνες διακυβέρνησης, ούτε καν στον βασικό καταστατικό πολιτειακό χάρτη, το Σύνταγμα. Ίσως είμαστε η μοναδική χώρα, που κάθε νέα κυβέρνηση θεωρεί υποχρέωσή της να ανατρέπει τις αποφάσεις της προηγούμενης, ακόμη και αν προέρχεται από το ίδιο κόμμα.
Μία από τις φωτεινές εξαιρέσεις υπήρξε η συναίνεση για τον νέο νόμο για την Τριτοβάθμια Εκπαίδευση, που ψηφίστηκε πριν λίγες ημέρες. Όμως το όνειρο δεν κράτησε για πολύ. Από την επομένη, άρχισαν πάλι τα όργανα της διαίρεσης. Το περίεργο είναι ότι Γεώργιος Παπανδρέου και Αντώνης Σαμαράς πρωτοστάτησαν στην συναίνεση αυτή. Όμως δεν συναίνεσαν τα στελέχη των κομμάτων, κυρίως της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης ,και άρχισαν τις στείρες αντιπαραθέσεις Φαίνεται, πως η διαίρεση έχει εμποτίσει το πολιτικό κατεστημένο. Δεν έχει κατανοήσει ούτε την δύσκολη κατάσταση της χώρας ούτε και τις διεθνείς συνθήκες, που επιβάλλουν την αλλαγή της νοοτροπίας μας.
Κάποτε ο Αντώνης Σαμαράς διεκήρυξε την υπέρβαση. Μήπως έφθασε η στιγμή να την διδάξει και στα στελέχη του; Ίσως όμως να έφθασε και η στιγμή ευθύνης του λαού. Νέοι άνθρωποι, όχι ηλικιακά μόνο, αλλά κυρίως άλλης νοοτροπίας, υπάρχουν. Ας τείνει τα αφτιά του στα λόγια τους. Για το δικό του μέλλον αποφασίζει.
ΛΕΩΝΙΔΑΣ. ΘΑΝ. ΦΙΛΙΠΠΟΠΟΥΛΟΣ
ΟΙΚΟΝΟΜΟΛΟΓΟΣ

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Σε μια Δημοκρατία η μία Κυβέρνηση αποτελεί συνέχεια της προηγούμενης, ακόμα κι αν είναι διαφορετικού κόμματος. Αυτό ισχύει πολύ περισσότερο, όταν μία κυβέρνηση διαδέχεται άλλη του ιδίου κόμματος.
. Το Προεδρικό Διάταγμα με εισήγηση του τότε υπουργού Δ.Ρέππα ήταν αποτέλεσμα διαβουλεύσεων με τον κλάδο, που είχε καταλήξει σε συμφωνία και ήταν εξασφαλισμένη η κοινωνική ειρήνη. Τον ίδιο καιρό, που εξεδόθη το Προεδρικό Διάταγμα, ήταν στην χώρα μας το κλιμάκιο ελεγκτών της τρόικα. Άρα είχαν σύμφωνη γνώμη, αφού έχουν συνηθίσει να εκφράζουν ανοικτά τις διαφωνίες τους. Πολιτική, όπως είναι κοινό παραδεκτό, είναι η τέχνη του εφικτού αλλά και του προνοείν. Έπρεπε, λοιπόν, ο σημερινός υπουργός Υποδομών- Μεταφορών Γιάννης Ραγκούσης να είχε προσμετρήσει τις αντιδράσεις της συμπαθούς τάξης των ταξιτζήδων, που έτσι κι αλλιώς υφίστανται και αυτοί τις επιπτώσεις της γενικευμένης κρίσης.
Σήμερα ζούμε μια κοινωνική αναστάτωση που μπορούσε να είχε αποφευκτεί. Οι ταξιτζήδες νοιώθουν προδομένοι με την αθέτηση της κυβερνητικής δέσμευσης να ισχύσει η απελευθέρωση σε όλη την άλλη Ελλάδα, πλην Αθηνών και Θεσσαλονίκης και να ισχύσουν τα πληθυσμιακά κριτήρια για κάθε περιοχή.. Έτσι αποφάσισαν να διαμαρτυρηθούν δυναμικά, δημιουργώντας όμως αναστάτωση στον μοναδικό τομέα εσόδων μας, την «βαριά βιομηχανία μας, τον τουρισμό, λες και δεν έφθαναν τα επεισόδια των προηγουμένων ημερών με τους κουκουλοφόρους.
Κάποτε ο Γεράσιμος Αρσένης, σαν υπουργός Παιδείας, είχε καταργήσει την επετηρίδα διορισμού των εκπαιδευτικών σταδιακά, για να αποφύγει τις δυναμικές αντιδράσεις. Σήμερα κανείς δεν θυμάται ότι κάποτε οι εκπαιδευτικοί διορίζονταν με βάση την θέση τους στην επετηρίδα. Ακόμα κι αν η πλήρης αποδέσμευση των αδειών ταξί αποτελεί απαίτηση της τρόικα, εύκολα θα μπορούσε να αποφασιστεί μια δίμηνη παράταση, να γίνουν νέες διαβουλεύσεις, αλλά το κυριότερο, να έχει περάσει η τουριστική περίοδος.
Μία εύθραυστη οικονομία, στο χείλος του γκρεμού, χρειάζεται λεπτούς χειρισμούς, για να μην κατρακυλήσει στο βάραθρο. Ίσως στην περίπτωση αυτή να πρέπει και οι ταξιτζήδες να σκεφθούν τις επιπτώσεις στον τουρισμό. Υπουργός και ταξιτζήδες είναι καιρός να τα βρουν .Οι καιροί είναι δύσκολοι και δεν αντέχουν σε πείσματα.

Λεωνίδας Φιλιππόπουλος

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Καλαμάτα 12-7-2011


Με την Ένωση Προσωπικού Λιμενικού Σώματος Ν. Πελοποννήσου συναντήθηκε χθες 12/7/2011 ο Οικονομολόγος Λεωνίδας Θαν. Φιλιππόπουλος. Το προεδρείο και εκπρόσωποι των εργαζομένων της Ένωσης εξέθεσαν στον κ. Φιλιππόπουλο τα μείζονα προβλήματα που απασχολούν το Λιμενικό Σώμα την τρέχουσα περίοδο, προβλήματα που σχετίζονται τόσο με τα εργασιακά δικαιώματα των λιμενικών (λ.χ. ιατροφαρμακευτική περίθαλψη) όσο και με την εν γένει αναβάθμιση του Λιμενικού Σώματος στην Μεσσηνία, τόσο σε υλικοτεχνική υποδομή (ανακαίνιση του κτηρίου του Λ.Σ. στην Πύλο, εξοπλισμός του Λ.Σ. Καλαμάτας με κατάλληλα σκάφη), όσο και σε διοικητικό επίπεδο (αναβάθμιση του Λιμενικού Σώματος Κυπαρισσίας σε Υπολιμεναρχείο).
Ο κ. Φιλιππόπουλος τόνισε πως είναι ιδιαίτερα ενθαρρυντικό σημάδι το γεγονός ότι τόσο νέοι άνθρωποι μπορούν και καταθέτουν με σαφήνεια και καθαρότητα τις εργασιακές τους διεκδικήσεις, κάτι πολύ σημαντικό την κρίσιμη περίοδο που διανύουμε. Δεσμεύθηκε δε να παρακολουθεί από κοντά και να στηρίζει τις όποιες διεκδικήσεις του Λιμενικού Σώματος. «Όσα από τα προβλήματα απαιτούν πολιτική παρέμβαση να είστε σίγουροι ότι θα κάνω τα πάντα ώστε να επιλυθούν το ταχύτερο δυνατό» διαβεβαίωσε τους εκπροσώπους του Λιμενικού Σώματος.

ΤΑ ΔΕΙΝΑ ΤΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗΣ

Αποδείχτηκε περίτρανα η αποτυχία της ’’παγκοσμιοποίησης’’ να δημιουργήσει έναν κόσμο καλύτερο και πλουσιότερο। Αντίθετα έχουμε διεύρυνση της φτώχειας και της εξαθλίωσης τόσο στη χώρα μας όσο και σε παγκόσμιο επίπεδο। Στο όνομα της παγκοσμιοποίησης οι εργαζόμενοι βρέθηκαν και βρίσκονται σε δεινή θέση। Χάθηκαν εκατομμύρια θέσεις εργασίας παγκοσμίως και καταπατήθηκαν κατακτήσεις και δικαιώματα των εργαζομένων για τα οποία είχε χυθεί αίμα να αποκτηθούν. Η σημερινή χρηματοοικονομική κρίση που ζούμε, μαζί με την ασυδοσία των αγορών σε βάρος της κοινωνικής συνοχής είναι στην ουσία προϊόντα της κρίσης συνολικά του καπιταλισμού σε παγκόσμιο επίπεδο. Είναι προφανές σε όλους πως το νεοφιλελεύθερο μοντέλο οργάνωσης της οικονομίας απέτυχε. Οι πολιτικές που στηρίχτηκαν στην πλήρη απελευθέρωση των αγορών, στην απουσία κανόνων και εποπτεία από εθνικά κέντρα χρεοκόπησαν. Το μόνο που ισχύει σήμερα είναι αυτό που τελικά καταλήγει να κάνει ο νεοφιλελευθερισμός: Να ιδιωτικοποιεί τα οφέλη και να κοινωνικοποιεί τα κόστη. Τα συνήθη <<υποζύγια>> οι εργαζόμενοι μετέφεραν στις πλάτες τους το βάρος της χρεοκοπίας της χώρας. Τα τελευταία χρόνια διακυβέρνησης της χώρας από τη ΝΔ, χειροτέρευσαν την κατάσταση. Κατέρρευσαν όλοι οι οικονομικοί δείκτες και με λογιστικά κόλπα αποκρυβόταν η δεινή οικονομική κατάσταση της χώρας τόσο από τον ελληνικό λαό , όσο και από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Στις τελευταίες εκλογές ο λαός καταδίκασε τη ΝΔ. Υπερψήφισε το ΠΑΣΟΚ, δίνοντας μάλιστα και άνετη πλειοψηφία, με την δικαιολογημένη ελπίδα ότι η νέα κυβέρνηση θα διαχειριστεί καλύτερα τα προβλήματα. Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ σήμερα, δεν μπορεί να υπηρετεί το νεοφιλελεύθερο μονόδρομο που την καλεί να υπηρετήσει το Διευθυντήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η προστασία της απασχόλησης, η ευημερία των πολιτών, η Πράσινη Ανάπτυξη δεν μπορούν να θυσιαστούν στο όνομα των συμφώνων σταθερότητας του σκληρού πυρήνα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τη στιγμή μάλιστα που η Ελλάδα βρίσκεται μέσα στη δίνη της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, με οξυμένα προβλήματα δημοσιονομικής διαχείρισης, με διαλυμένο παραγωγικό ιστό και με τραπεζικό σύστημα που ενδιαφέρεται μόνο για το κέρδος του και ελάχιστα για την ανάπτυξη της χώρας. Οι πολίτες που στήριξαν το ΠΑΣΟΚ και το ανέδειξαν σε κυβέρνηση , περιμένουν τώρα μια άλλη πολιτική που να διαφοροποιείται από το νεοφιλελεύθερο μονόδρομο. Μια πολιτική που θα αναδιανέμει τα εισοδήματα , που θα ενισχύει το εισόδημα των πολιτών , που θα κάνει δίκαιη κατανομή βαρών για έξοδο από την κρίση, μέσω ενός δίκαιου, καθολικού και αναλογικού φορολογικού συστήματος. Οι πολίτες απαιτούν από την κυβέρνηση να δώσει μάχη για να μην εφαρμοσθούν όλα τα αντιλαϊκά μέτρα και οι νεοφιλελεύθερες συνταγές της τρόικας και του Διευθυντηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Οι εργαζόμενοι αντιλαμβάνονται το μέγεθος του προβλήματος της χώρας. Μπορούν ακόμα να βοηθήσουν σε μια προσπάθεια εξόδου της χώρας από την κρίση. Αρκεί να γίνει δίκαιη κατανομή των βαρών και να μην υποστούν μονόπλευρη φορολογική επιβάρυνση. Δίκαια η κυβέρνηση προσπαθεί να απεγκλωβιστεί από τις νεοφιλελεύθερες συνταγές. Η μάχη για την έξοδο από την κρίση είναι μάχη για την εξασφάλιση της εθνικής και οικονομικής ανεξαρτησίας της χώρας.
ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΘΑΝ. ΦΙΛΙΠΠΟΠΟΥΛΟΣ
ΟΙΚΟΝΟΜΟΛΟΓΟΣ
Εφημερίδα ΘΑΡΡΟΣ 11/1/2011

Αναβάθμιση της Πυροσβεστικής στην Πύλο

Αναβάθμιση της Πυροσβεστικής στην Πύλο ζητεί ο Φιλιππόπουλος
Ο Λεωνίδας Θαν. Φιλιππόπουλος, οικονομολόγος
σχετικά με την πυρασφάλεια και την πρόληψη των πυρκαγιών έκανε την παρακάτω δήλωση:
"Τον τελευταίο καιρό η ανάπτυξη είναι επιτακτική ανάγκη για τις τοπικές κοινωνίες. Οι καλλικρατικοί δήμοι καλούνται στα νέα γεωγραφικά και πληθυσμιακά χαρακτηριστικά να υλοποιήσουν τις βασικές αρχές για την ανάπτυξη της περιοχής τους.
Eνας σημαντικός παράγοντας είναι η πυρασφάλεια.
Για παράδειγμα ο Δήμος Πύλου, με πλούσια πολιτιστική παράδοση
και τουριστική ανάπτυξη, έχει κλιμάκιο Πυροσβεστικής.
Σίγουρα ο μέχρι στιγμής σχεδιασμός ικανοποιούσε αυτές τις ανάγκες. Τώρα;
H αναβάθμιση λοιπόν είναι ένα ζητούμενο που θα πρέπει άμεσα να προχωρήσει και να θέσει τις βάσεις για την ουσιαστικότερη αντιμετώπιση νέων χαρακτηριστικών και να μας βρει έτοιμους και πρόθυμους να προσφέρουμε τις υπηρεσίες που πρέπει να έχει επιτέλους ο πολίτης, ένας πολίτης με πολλά προβλήματα.
Θα μπορούσα να πω πάρα πολλά για την πυρασφάλεια και την πρόληψη, όμως το ζητούμενο δεν είναι άλλη μια καταγγελία.
Aλλωστε οι υπάλληλοι του Πυροσβεστικού Κλιμακίου Πύλου
αλλά και η Ενωση Πυροσβεστών Μεσσηνίας συνηγορούν
στο να αναβαθμιστεί το Πυροσβεστικό Κλιμάκιο
σε ανεξάρτητη Πυροσβεστική Υπηρεσία".

15/3 ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, ΘΑΡΡΟΣ, ΦΩΝΗ, ΜΕΣΣΗΝΙΑΚΟΣ ΛΟΓΟΣ